तुजवीण अपुरा
------------------------||------------------------
जखमी अवस्थेतल लहानगस पोर, एक माय धावत धावत इस्पितळात घेऊन आली. हातांत चिमुकलं होत तिच्या, ना कसली हालचाल, ना कसलं रडणं फक्त शांत पडलं होत ते माईच्या खुशीत...
बहुदा जाणीव झाली असावी त्याला आईसोबतच्या त्या शेवटच्या क्षणांची,
तिच्या त्या शेवटच्या स्पर्शाची....
आज मी मृत्यूला स्वतःच्या डोळ्यादेखत घडताना पाहिला
आई पासून तो पोरगा एका क्षणात दुरावताना पाहिला
आक्रोशाने तिच्या हादरला माहोल सारा
आज माय विसररुन गेली स्वतःला
आज तिचा लेक सोडून चालला जगाला
हात जोडून मागं घालत, धमकावलं तीन देवाला
विनवण्या करत करत, ठणकावलं डॉक्टरला
पोरगा जगवा माझा, हवं तर मला धडा परतीला
तिचा तो हर एक प्रयत्न, तूटा पडताना मी पाहिला,
चिमुकला तो जीव, तिच्या डोळ्यादेखत निर्जीव होताना मी पाहिला....
आसपासची माणसं, कोणीही कुणाचा नसत
इवलुस पोर ते, अचानक अस्तित्वहींन होत.
आज तो डॉक्टर मी,
पुन्हा एकदा हरताना पाहिला...
माणसातला देव तो,
पुन्हा एकदा संपताना पाहिला ...
दगडातला तो देव,
मी दगडातच राहताना पहिला ...
निपचित पडला देह पोराचा,
डोळ्यादेखत आई-बा'च्या
सुन्न झाला बाप, स्वतः हुंदका गिळत
आईला घेत कवेत, तिला सावरताना
तरीपण हतबल होताना
मी पहिला....
दोन मिनिटांपूर्वी
फकस्त दोनच मिनिटांपूर्वी ,
तो चिमुकला मृत्यूशी झगडत होता...
पण जाणाऱ्या हर एक घटकेसोबत
पोरगा, आई-बा पासून दुरावत होता...
दूर गेल पोर पुन्हा माग नाही आल
नव्हतच कधी ते माईचं
आता देवाचा मात्र झाल...
का रे विठुराया??
अशी परीक्षा घेतलीस तिची
तोडायचंच असेल आईला पोरापासून तर...
नकोना बांधत जाऊ
अश्या तुटणाऱ्या गाठी, अश्या तुटणाऱ्या गाठी...
: A poem by संपत
You may also like to visit
