 |
| आभाळ दाटुन आलय |
आभाळ दाटुन आलय,
जुन्या आठवणींना मन भेटून आलय...
वातावरणातील गारवा
मनाला ओलावा देऊन जातोय;
आठवणींचा इंद्रधनुष्य,
क्षणाक्षणाला रंग बदलतोय.
चिंब पावसाच्या सरी,
बेफान इकडे-तिकडे नाचतात;
उरले-सरले अनेक क्षण,
नजरेसमोर साठतात.
विजांच्या कडकडाटामुळे,
मन भांबावून गेलय.
आभाळ दाटुन आलय,
जुन्या आठवणींना मन भेटून आलय...
पाऊसाचं अन माझं
तस फार पूर्वीपासूनच नातं हाय...
नभा'मधल आभाळ माझ्यासाठी
आई-बा'परास मोठं हाय...
मनामधल्या भावनांच्या पुराला, पाऊसान'च उधाण येत.
स्वतामध्येच कोंडल्या माझ्या विचारांना, पाऊसामुळेच पाझर फुटतो.
लेखणीला आलेल्या धारेनं,
आता पेनही जड वाटतोय.
नव सरींच्या प्रत्येक थेंबानं,
जणू आठवणींचा बांध फुटतोय.
मी माझ्यामध्येच समावतोय...
मी माझ्यामध्येच विसावतोय...
- संपत
....***....
खालील कविता तुम्हाला नक्की आवडतील...
Do Like, Share and Support our work.
